Vermeldingen

• is geboren op 5 augustus 1926 te Amsterdam (Volgens Bevolkingsregister Amsterdam).
• woont (bij ouder(s)) te Amsterdam na 5 augustus 1926 - Geen uitschrijving, aantekening invaliditeitswet.
• wordt vermeld tussen 1941 en 1943 - Muziek op het Joods Lyceum. Voor ons jonge musici was er geen onderscheid tussen arm of rijk of van welke school je kwam. Ons muziekgroepje bestond uit ongeveer 12 leerlingen. Iedereen speelde een bepaald instrument, bijvoorbeeld viool, cello of piano. Repeteren deden we bij de ouders van Eddy Luza. Zij woonden aan de Weesperzijde 8 huis. Bij de familie Luza stond een hele mooie vleugel. We speelden trouwens alleen instrumentale muziekstukken, nooit met zang. We hebben ook wel eens opgetreden. Dat was onder leiding van Charles Juda die overigens maar een paar jaar ouder was dan wij …hebben we een pianoconcert gegeven. Volgens mij hebben we ergens in 1942 nog een optreden gehad in de Hollandsche Schouwburg.
• wordt vermeld tussen 1941 en 1945 - Welke invloed hadden de deportaties die in 1942 begonnen op mezelf en mijn medeleerlingen. Ze begonnen ergens in 1942. Ik kreeg op 15 juli 1942 een brief dat ik mij moest melden om te gaan werken in Duitsland. Nu wil het geval dat ik een buurman had, wiens broer bij de Joodse Raad zat. Die was daar 'nogal hoog'. Die heeft toen bedongen dat ik personeelslid werd bij de Joodse Raad. Ik moest allemaal brieven gaan rondbrengen. Daardoor kreeg ik een 'Sperre' en was ik vrijgesteld van deportatie. Mijn moeder, als diamantbewerkster, kreeg iets later ook een Sperre. Alle andere kinderen kregen toen ook een Sperre. Toen die brief bij ons werd bezorgd, had ik al direct door dat het niet klopte. Ik geloofde niet echt dat ik zou moeten gaan werken. Ik was ook nooit gegaan. Mijn moeder was er ook wel mee bezig, maar het ontbrak ons gewoon aan geld. We hadden ook niet de kennissen, niet-joodse kennissen, die ons allemaal konden 'opnemen'. Na de vakantie van 1942 ben ik verder ook gewoon weer naar school gegaan. De deportaties en razzia's die na juli 1942 echt op gang kwamen, brachten ook niet echt veel teweeg. Eigenlijk werden mensen teruggeworpen op een eigen persoonlijke levenssfeer / bestaan. Zover ging de vriendschap niet tussen ons, als leerlingen. We kenden elkaar ook niet echt heel goed.
• Omtrent David Joel de Levita wordt een gebeurtenis vermeld tussen 1941 en 1943 - Van school verwijderd en naar het Joods Lyceum. Na het ontslag van alle joodse leraren volgde de maatregel dat joodse leerlingen naar een 'eigen school' moesten. In de zomervakantie van 1941 kwam bij ons het bericht binnen dat de joodse leerlingen van het Vossius weg moesten. Een afscheid is er niet geweest. Alle joodse leerlingen moesten in augustus/september 1941 naar een 'eigen, aparte, Joodse school'. Het bericht kwam per brief bij ons thuis binnen. De klassen op het Joods Lyceum waren, net als op het Vossius, niet zo heel erg groot, een man of vijftien. Je was gewoon onder lotgenoten.
• wordt vermeld op 18 augustus 1941 - Verbod als Joodse leerling om op openbare en niet-joodse bijzondere scholen te studeren, alsmede vorming van gemeentewege van Joodse scholen.
• wordt vermeld sinds 1942 - Bij de eerste oproepen die kwamen in juli 1942, was er ook een voor haar zoon David. Cato ging ermee naar hun buurman Freddie Bolle, een bekend Zionist die onmiddellijk actie ondernam en hem liet benoemen tot koerier bij de Joodse Raad. Daarmee was hij voorlopig vrij van deportatie maar moest stukken rondbrengen. Later kreeg Cato, die nog steeds als diamantbewerkster werkte, een zogenaamde diamantstempel, wat ook weer voorlopig uitstel gaf. Zo sukkelden zij door tot mei 1943. Toen ging een vriend onderduiken; om afscheid te nemen ging David bij hem logeren. Toen hij de volgende ochtend terug wilde gaan naar huis kon hij de wijk niet in, omdat deze was afgezet door de Duitsers: het was de razzia van 26 mei 1943 waarbij Amsterdam-Oost werd leeggehaald. Ook Cato en haar twee jongste zoons werden toen meegenomen. Catharina de Levita-Godefroi is met haar zoon Henri op 4 juni 1943 vermoord in Sobibor. Haar zoon Frans is in 1944 vermoord in Auschwitz. Haar zoon David overleefde de oorlog in de onderduik. Hij werd hoogleraar in de kinderpsychiatrie en psychoanalyticus. Over zijn moeder schreef hij: “Voor iedere overlevende betekent de Holocaust niets dan onbeschrijfelijk verdriet. Voor mij is het verlies van mijn moeder onverdraaglijk, omdat het vaste voornemen uit mijn kindertijd: haar liefde en zelfopoffering later te belonen door dan voor háár te werken, onmogelijk was gemaakt. Het is mijn ideaal, zó te zijn als zij is geweest.”.
• wordt vermeld rond 1943 - Een echte bevrijding was het natuurlijk niet, die overgang naar het Joods Lyceum. Het was het gevoel dat je bevrijd was. Het gevoel dat je anders was. In mijn onderduik had ik dat gevoel ook. Je krijgt als onderduiker een andere identiteit, je was iemand anders, je was niet-joods. Dat was natuurlijk niet allemaal echt zo, toch was het een soort van bevrijding. Zo wilde ik een vergunning aanvragen voor een boot, bij het Bureau van de Überwachungsstelle. Ik werd ontvangen door een vriendelijke Duitser die voor jou een papier, een vergunning, uitschreef. Op dat moment ben ik voor hem een gewone, neutrale, burger.
• wordt vermeld na 1945 - 'Ik heb altijd geweten dat de herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog bij mensen in de loop van hun leven alleen maar sterker worden. Het is mij niet anders gegaan.' (David de Levita, hoogleraar in de kinderpsychiatrie en psychoanalyticus).
• wordt vermeld op 10 oktober 1947 - Hij is voorzitter van de Nederlandse Zionistische Studenten Organisatie. Het lijkt erop dat zijn toekomstige echtgenote (H. Isaacs) J.N.F. commissaris is.
• Omtrent David Joel de Levita, hoogleraar wordt een gebeurtenis vermeld op 23 maart 1965 te Utrecht - Aan de Rijksuniversiteit te Utrecht gepromoveerd tot doctor in de geneeskunde op een proefschrift, getiteld,,The concept of identity". (Mouton - Den Haag). Niet helemaal zeker van het jaartal.
• is psychiater op 24 mei 1991 - De kinderpsychiater en zenuwarts D.J. de Levita is benoemd tot bijzonder hoogleraar transgenerationele psychiatrie aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Zie afbeelding: daarin kan men het gehele, lange artikel lezen.
• is overleden op 9 juni 2019 te Amsterdam (Zie https://geheugenvanoost.amsterdam/page/35673/david-de-levita-1926---2019_).

   ongedateerd

• wordt vermeld te Amsterdam - Ging naar de Jekerschool (later de Vondelschool), een gewone openbare school. Er nog een foto, waar hij samen met Margot Frank op staat.
• wordt vermeld - In Mevrouw, is dit uw zoon? beschrijft de gerenommeerde kinderpsychiater David de Levita hoe het voor de oorlog toeging in zijn gezin (en hoe het leven gaandeweg verstikte door de nazivervolging. De Levita ontkwam door een toeval aan de razzia in het centrum van Amsterdam op 26 mei 1943, vluchtte met een broer en een vriend naar Friesland en verbleef daar als een soort pseudo-zeiler gedurende de zomer. Terug in Amsterdam werd hij aangehouden, maar ontkwam opnieuw door toeval aan deportatie. Vluchtte naar Nijmegen, kwam onder de hoede van het verzet en werd liefderijk opgenomen in een gereformeerd gezin in Hattem, waar hij de bevrijding beleefde. Mevrouw, is dit uw zoon? is een bedachtzame en tot overdenking stemmende beschrijving van een overlever, die zich afvraagt waaraan hij zijn behoud te danken heeft.
• wordt vermeld - Na de oorlog gaat hij werken als kinderpsychiater. Van hem verscheen het prachtige boek: Mevrouw, is dit uw zoon (bij: Trophonios Publishing).
• wonende te Amsterdam, wordt vermeld - Overleeft de oorlog in de onderduik.
• woont te Amsterdam - Hij woont met zijn ouders op de Weesperzijde, nummer 59. Na een aantal jaren verhuist het gezin naar de Rijnstraat. Op 1 augustus 1939 verhuist het gezin opnieuw, nu naar de Sarphatistraat 143 (twee hoog).

Eigen code:

Beschrijving

Woonplaatsen

Beroepen

Bronnen